Velika izložba Bojana Šumonje u Muzeju suvremene umjetnosti Crne Gore

Izložba "Phantom Bouquet" pulskog slikara Bojana Šumonje preksinoć je otvorena u Muzeju suvremene umjetnosti u Podgorici. U nastavku integralno prenosimo tekst kustosice Natalije Đuranović.

U doba kada su ready-made, aproprijacija i ironija postali standardni jezik umjetnosti  postavlja se pitanje šta provocira u umjetnosti? Slikarstvo je za umjetnika čista alhemija, magija i usklađenje sa njim samim i njegovom unutrašnjom frekvencijom. ,,Umjetnost može nositi  jaku poruku i često jeste refleksija društva, komentarisanje  stvarnosti,  neki oblik otpora.  Ali isto tako, može biti potpuno lična, intimna, hermetična. Može biti igra. Može biti greška. Ne vjerujem u formule. Ni u obavezu”  − izjavio je umjetnik.  Možda upravo u toj neodlučnosti – u igri između strategije i slučajnosti, između sofisticiranosti i infantilnosti – umjetnost pronalazi novu moć. U umjetnosti Bojana Šumonje upravo granica između ozbiljnog i ironičnog, između promišljene strategije i spontanog pristupa, postaje mjesto izraza. Njegova djela ne nude jasnu   poruku − ona lebde između značenja, igraju se formom, dok istovremeno zrače ubjedljivošću, sugestivnošću.

Slikarstvo umjetniku nije samo alternativni svijet da pobjegne od društvene zbilje kroz umjetničko stvaranje nego i prostor za refleksiju i  samospoznaju i kreaciju  onoga što bi moglo biti moguće. Provokacija i reinterpretacija svakodnevnog svijeta, odnosno današnjice, predstavljena je kroz medij slike, putem vizuelnog iskustva, semantike i  simbolike  što izaziva kod posmatrača intelektualni proces. U njegovom slikarstvu se prepoznaju uticaji poetike stripa i filma, a u klasičnom umjetničkom postupku izražava se figuracijom preko koje materijalizuje subjektivni doživljaj svijeta. Postojanje jedne druge realnosti izmaknute ispod slojeva vidljivog.

U kontekstu slikarskog izraza možemo ga povezati sa ekspresionističkim izrazima  Adrijana Genia, Imendorfa, Danijela Rihtera… Bojan  Šumonja  je  estetski i tematski  vrlo blizak  nasljedstvu Neue Wilde (Novi Divlji);  koristi figuru na ekspresivan način, bavi se dubljim pitanjima identiteta, društva i pojedinca, ali u savremenom, filozofski nijansiranom tonu. Njegova  umjetnost  pokazuje brojne duhovne i stilske dodirne tačke sa umjetnicima kao što suA. R. Penck, Adrian Ghenie... Simbolizam, narativnost i figuracija koja je često iskarikirana, gotovo groteskna.  Bojan Šumonja nagriza figuru i razbija identitet stvarajući prostor između unutrašnjosti  i  spoljnog  haosa. Slikarstvo koje emituje  kritičku  refleksiju nad svijetom i društvom kroz lični simbolički jezik − slika kao prostor unutrašnjosti u  vizuelnoj interpretaciji   spoljnog svijeta.

Atmosfera koju gradi počiva na napetosti između poznatog i iznenađujućeg. Njegove slike prate najčudnije senzacije u vidu znakova – simbola.  Vezu sa  stvarnošću  izmještenu  iz realnog iskustva prelama, naseljavajući likove kao što su:  štrumpfovi,  Paja Patak, lobanje, olupine, božićni sobovi, insekti, leteći proklijali krompiri, relikti ličnih sjećanja... Aktuelan  i savremen, izravno odgovara na vrijeme u kojem živi i suočava se sa svim njegovim kontroverznim istinama.  Njegova umjetnička znatiželja i istraživanje kreću  se u rasponu od stvaranja slike ka konstruisanju holograma, videa...  Umjetnici stvaraju u ovom vremenu,  u fuziji različitih jezika i vizija u kontemplativnom stanju. U savremenom kontekstu, umjetnik sve više preuzima ulogu istraživača – procesa, odnosa, problema današnjice i međusobnih povezanosti – spajajući fragmente svakodnevice s raznim izvorima inspiracije... Kroz tu intenciju, Bojan prenosi svoju interpretaciju i imaginaciju na posmatrača, sa kojim se simultano povezuje.

 Uvodi  nas kroz lavirinte prostora – Limba, u kojem lebde junaci, plastični likovi, (flamingosi)  kao metafore cikličnosti i propadanja. Slike se smjenjuju sa različitim ambijentima, sa otpadaka u formi, kulturnog smeća, odsječenih trupaca, neonskih poruka u šumi, simbolima,  sa likovima pop kulture, koje uključuje  kao njegovu „infantilnu“ nužnost da  egzistira u svijetu odraslih, doživljavajući katarzično pročišćavanje kroz svoje  junake… To je paralelna stvarnost, prožeta mistikom i simbolikom, gdje svaka predstava postaje svojevrsni portal. U tom prostoru, umjetnost nadilazi puku vizuelnost – ona postaje  link između poznatog svijeta i onog izvan naših svakodnevnih iskustava. Kao da nas uvodi u paralelni univerzum, u kojem prošlost, sadašnjost i budućnost koegzistiraju, stapajući se u jedinstven hologramski trenutak. Hologram kao platno ujedinjeno u velikim formatima. Predstave izbijaju iz pozadine kao čudesne slike što imaju slojevitost i dubinu boje koju naziremo i koje se naglašavaju kada su obasjane svjetlošću.  I naša cjelokupna “realnost” je po svojoj prirodi hologram.

Kroz  situacije  neobičnih  prizora, simboličkih figura, snoviđenja, fantazmagorije, svijeta između fikcije i stvarnosti i njegov lični  eklektizam,  umjetnik postavlja pitanja o problemima današnjice, o postojanju, heroizmu, unutrašnjem svijetu i njegovim preprekama. Postiže harmoničan sklad (balans) između izražajnosti  likovnih elemenata i njihove semantike.  Detalji i simboli u njegovim radovima  provociraju  nas da otključamo svijet koji nam predstavlja.

Savremena umjetnost je način istraživanja svijeta, u kome umjetnički elementi (slika, predmet, jezik) ne prikazuju realnost doslovno, već je tumače, dešifruju i uzdižu, često u svrhu dubljeg filozofskog saznanja, kao što na tom tragu i Bojan Šumonja na misaoni  način  pristupa slikarstvu. Figure se organski sjedinjuju sa pejzažom, ali opet hajlajtuju (označuju) u scenama –  pričama  iz „realnosti“  (svakodnevici), što tumačenju slike daje novi kontekst, novu ikonografiju.   

Kroz slojevitu igru amblema i ironije navodi posmatrača da traga za dubljim slojevima značenja, za onim što se krije ispod vidljivog.

Umjetnost – bilo kroz sliku, predmet ili jezik – ne prikazuje samo svijet, već razotkriva  njegove skrivene kodove. Slikarstvo, predmet i riječ zajedno streme ka cilju da iščitavaju  stvari i šifre koje ih okružuju  na nov i, iz osnova, drukčiji način, stvarajući  jednu vrstu metafizike saznanja koja izoluje  podatak  i uzdiže ga na relativno apsolutnu vrednost.

Metafizička svakodnevica u kojoj se egzaktni predmeti (motivi) relativizuju  spajajući se u jedinstvenu simboliku. Egzekutorsku moć umjetnik ispoljava u širokom spektru kroz univerzalne poruke:  vječne univerzalne teme, borbe protiv ništavila, kao i teme otuđenja, svakodnevnice, identiteta, svijesti, smisla… Umjetnik reaguje na svijet i demistifikuje ga. Oživio je prepoznatljive sadržaje i animirao posmatrača da formira sopstveni stav i akciju.

Bojanovo slikarstvo korespondira sa vremenom u kojem živi. Konceptualistički pristupa slikarstvu (organizuje radove u cikluse), teme iskazuje uvijek na drugačiji način.

Umjetnost je način komunikacije umjetnika da materijalizuje (prikazuje, kreira) svoje unutrašnje svjetove, kroz kreacije u prostor kroz slike, stvarajući dijalog s posmatračem.

Njegov slikarski izraz nosi osobine vajarskog pristupa. U radovima stvara dublji volumen i "plastiku",  a takav postupak u kombinaciji sa ekspresivnim gestom i bogatstvom boje daje specifični pečat njegovoj umjetnosti. Bojan je u slikarstvu kao reditelj (iza pozornice) sakriven, pravi scenografiju svojih junaka u kadrovima. Svjetlost se projektuje kroz filter i stvara sliku ili film. Tako funkcioniše i naša realnost − kao projekcija.  Svjetlost, filtrirana kroz slojeve percepcije, sjećanja i podsvijesti, oblikuje način na koji doživljavamo svijet.  Slikar gradi  sliku  kao    kompoziciju  dramaturški  osmišljenu,  prožetu  znakovima, sjenama i akcentima svjetla,  naglašava ono što smatra ključnim. Slojevitost boje, naznačeni kontrasti i izražajnost poteza  kista, ostavljaju emotivni i upečatljivi vizuelni trag. Uloga umjetnika je da uspostavi harmoniju, red stvari, da pomiri zle sile (suprotnosti).  Na fonu pozadine slike, otpadi i super junaci jesu metafore koje prate umjetnikovo traganje za smislom čovjekovog postojanja. Slike sa narativnom svježinom posmatrač tumači  kroz lični doživljaj.  Oblik i prostor u transformaciji  figura i pejzaža, među divljim deponijama,  prikazi otpada, ostaci civilizacija, konzumerizma, zagađivanja prirode − jesu izvan aktuelnog vremena i prostora. U slikarskom instrumentarijumu  primjenjuje  klasične slikarske  tehnike balansirajući između figuracije i ekspresionizma.

Stalna dinamika njegovog slikarstva  su  pomjeranja u ciklusima i slikarskom postupku, kao i način na koji preobražava simbole stvarajući fluidan svijet. Ciklusi su logični slijed kontinuiteta umjetnika i otvaraju mu različite kontekste, tematske preokupacije, uvijek drugačijoj kompozicionoj  varijanti,  preciznog  crteža,  koji  reflektuje  umjetničku  poruku  – suptilne društvene kritike. Prvenstveno kao figurativan slikar današnjice,  iskustvo  i vještinu je spojio  u  prepletu (kolažu)  dvosmislenih simbola   i figurativnih elemenata. Slike su energične  forme, bogatog kolorita.  Harmonija boja vibrira ispod nanosa bojenog sloja.  U predstavi   koja je istovremeno poznata i neobična  u toj   "predvidivoj  stvarnosti “, koju  izmješta  u neuobičajene  i magične prizore, likovi dolaze iz podsvijesti,  izlazeći iz neobičnih šumskih pejzaža, čineći cijeli doživljaj intrigantnim. Umjetnik slikarstvom dekonstruiše svoju svakodnevnicu i  pristupa potpuno oslobođen stvaralačkom gestu, kroz otpor prema predvidljivostima, uz postavljanje “apsurdnih” elemenata u scene. Autor je u jednom intervjuu izjavio da namjerno traži pukotine, mjesta gdje se smisao prelama u besmisao i obrnuto.  Umjetnost mu je način da svjesno traga  za prostorima nesklada, iščašenog smisla…

M. D. je bio među prvima koji su opazili da se svet ne može ponavljati, već  se jedino  može predstavljati  i da umetnost pogotovo nema više mogućnosti da tumači  svet, niti da ga menja, jedino  da ga udvaja, citira, ponovo stvara (ili poništava) na sasvim specifičan i parcijalan način koji je svojstven mehanizmima jezika.

U  uslovno „realistički“ oblikovan narativ utiskuje element fikcije. Vrijeme nije linearno, igramo se svijetom mašte (nelinearno razmišljanje, igramo se maštom).

Slikarstvo je − igra, kreacija umjetnikove mašte, simulacija. Njegovo vizuelno istraživanje i umjetnička znatiželja ispoljavaju  se u vrtlogu informacija kao mentalna projekcija događaja.  Hvata vizuelne informacije i lansira  ih u scene.  Njegova slika  je kao sopstvena simulacija Univerzuma, kao simulacija bajki, gdje likovi pričaju o besmislu i prolaznosti potrošačkog svijeta,  reciklirane verzije kolektivnih imaginarija, izokrenute, fragmentisane.

 Arhetipove  pop kulture zapadnog čovjeka postavlja  u distopijske  ambijente istarskih šuma i oni  egzistiraju izvan vremena i prostora.  Distopijski pejzaži ne predstavljaju samo kraj jednog svijeta, već i početak nečeg novog.  Ti prostori postaju mjesta transformacije. Likovi koji ih nastanjuju ne podliježu uništenju, već se prilagođavaju – mijenjaju oblik, identitet, funkciju. Oni djeluju kao da su izbačeni iz  naše ”realnosti” kakvu poznajemo, ali sposobni da u toj novoj, postsimuliranoj stvarnosti, pronađu novu vrstu smisla. Umjetnik ironizuje stvarnost. Svi likovi-protagonisti koji se pojavljuju na slikama jesu fantazmi koji pomažu čitanju slike i izlaze iz umjetnikove podsvjesti. Oni su u prostorno-vremenskoj stvarnosti, projekcija u svjetlu.

 Neki tajni nivo je  otvoren, promjena perspektive.  Super junaci,  likovi poput flamingosa i Paja Patka, jesu uvjerljivi i doživljeni.  Spajajući  filozofska pitanja i likove, svakodnevne ikone pop kulture i društva koje neprestano proizvodi simbole, fetiše i kič objekte, daje djelima specifičan ton. Djeluju kao vizuelni simulakrumi koji odražavaju (prelamaju) prazninu, mehanizaciju, dehumanizaciju... Ikonografiju potrošačkog društva, popularne kulture,  inscenira, te slike izgledaju kao da su došle iz svijeta u kojem su bajke odavno zaboravljene,  gdje su se znakovi  oslobodili od značenja i  ne možemo razlikovati stvarnost od simuliranog. Slike funkcionišu kao samostalne narativne cjeline, povezane opštom temom, mjestom, junacima i protagonistima.

Distopijski ambijenti su umjetnikova refleksija na kritiku aktuelnih društvenih fenomena. Ogoljena verzija naše stvarnosti.

Ono što je u Diznilendu  imaginarno nije ni istinito ni lažno, to je neka mašina razuveravanja podešena  da u suprotnom polju regeneriše fikciju stvarnog. Otuda slabost tog imaginarnog, njegova  infantilna degenerisanost. Taj svet želi da bude  detinjast kako bi izazvao verovanje  da su odrasli drugde, u „stvarnom „ svetu, i prikrio činjenicu  da je prava infantilnost svugde – a upravo infantilnost samih odraslih koji dolaze ovamo da bi ovde izigravali decu i stvarali iluziju o svojoj stvarnoj infantilnosti.

Diznilend: prostor za regeneraciju imaginarnog,  kao što su drugde, pa i ovde, fabrike za obradu otpada. Svugde danas treba reciklirati otpatke, a snovi, fantazmi, istorijska, bajkovita, legendarna imaginacija dece i odraslih takođe su otpadak, prvo veliko toksifizičko izbacivanje jedne nadstvarne civilizacije.

Baš kao što Bodrijar tvrdi da je Diznilend samo paravan za prikrivanje činjenice da čitava stvarnost postaje Diznilend, slikar prikazuje svijet u kojem su čovjek, umjetnost i kultura postali dio tog velikog simulakruma.

 Vizuelni podsticaji (vizuelne informacije),  njegovi motivi (posebno ljudske figure, hibridi, životinje), predstavljeni  su  kao metafore − Paja Patak simbolizuje  čovjeka koji se ne predaje i traži smisao u svijetu koji je postao "deponija" snova, vrijednosti i ideala u napuštenim mjestima, što je interpretacija borbe u haotičnom svijetu. Flamingosi  u egzotičnim  pejzažima,    svjetovima  izvan svakodnevnog života, posmatrača  suočavaju  s nepoznatim, koje  postaje dio naše stvarnosti, iskorak  iz  poznatog  u fantastično, u   kontrastima, od ljepote do nestabilnosti.   Smeće i deponije kao metafora  za konzumerizam, našeg društva i odnosa prema svijetu, kako tretiramo sami sebe, vlastitu kulturu. Ubrzano društvo koje gomila stvari što brzo postaju beskorisne i zaboravljene.  Kroz igru s percepcijom, likovnim elementima  i značenjem, slikar  prikazuje savremeni svijet, kroz slike pejzaža  i puste zemlje,  kao  ekološke apokalipse i koristi  zmiju i  tarot. Hitra kao munja, vidljiva zmija uvek izbija iz usta senke, iz procepa ili pukotine, da bi ispljunula smrt ili život, pre nego što će se vratiti u nevidljivo. Ili opet napušta tu mušku spoljašnost da bi postala ženka: savija se, obavija, steže, guši, guta, probavlja i spava.

Bez sumnje jedna od najstarijih igara karata, koja se služi čitavim jednim svetom simbola. Nema sumnje da se prenosio ezoterijski i manje ili više tajno kroz vekove.

Njegove  slike često odišu egzistencijalnim nemirom i unutrašnjom tenzijom u sekvencama  sa prikazom lobanje (smrt, prolaznost života i introspekcija), koja se često ponavlja na slikama.

 Kao simbol fizičke smrti, lobanja je analogna alhemijskom truljenju, kao što je grob analogan atanoru: novi čovek izlazi iz posude za topljenje u kojoj se stari čovek poništio da bi se preobrazio.7

Lobanja je simbol ljudske smrtnosti, ali i onoga što nakon smrti preživi: posedovanje neprijateljeve  lobanje nadilazi značenje trofeja;  to je osvajanje  onog najvišeg u njemu i svake klice egzistencije. Kao stecište života na njegovom visokom stepenu, lobanju su alhemičari upotrebljavali u operacijama pretvaranja.

Bojan koristi različite tehnike za prikazivanje vremena, kao što su flešbekovi, linearne i nelinearne priče kojima oživljava scene. Stvaralaštvo nastaje upravo iz te varke, iz vitalnog nastojanja umetnika da ostvari pomake, iskliznuća nečega što je unapred već zarobljeno i zaprečeno  u sopstvenoj sadašnjosti. I zaista,  junak je čovek koji narušava istoriju, hegelijanski čovek kroz dijalektički momenat, ničeovski čovek koji neprestano stvara pokret unutar kružne strukture večitog povratka, večite  nemogućnosti. Umetnik, junak, to je Zaratustra, pesnik koji stvara mitski jezik, u kojem je mit upravo rastuća kretnja večitog povratka, imperativnog povratka koji se ponavlja, kružnog i egzaltiranog.

U kontekstu umjetnosti,  mitski jezik koji stvara Zaratustra postaje način da ponovo oživimo i preživimo ove cikluse.  Umjetnost  nije linearna, nego kružna  i vječno se ponavlja.  Njegov  vizuelni narativ nas uvodi u kadar vlastite podsvijesti. Smjena nepredvidive i poznate današnjice  stvara tenziju − kao montaža scena iz  filma  i sna.  Doza filmičnosti u scenama (kompozicijama, predstavama) pojačava uzbudljivost (fluidnost, uvjerljivost, dramatičnost)  umjetnikovog doživljaja.  Umjetnikova najbolja slika nastaje kad se distancira od sebe samog, kada prestane ponavljati ono što funkcioniše i u tom momentu nastaje prava sloboda i upravo se u tom prostoru događa nešto autentično.

Arhetipi koje umjetnik  predstavlja nijesu zaboravljeni − oni su znakovi nekadašnjih značenja, koji se sada kreću kroz postmoderne pejzaže puni ironije, apsurda i unutrašnjeg konflikta. Njegove figure više ne predstavljaju čistu prasliku, već savremenu fragmentaciju tih univerzalnih obrazaca. U savremenom društvu, prema Bodrijaru, simboli su postali prazne forme – simulakrumi. Kod Bodrijara, savremeni svijet je preplavljen kopijama koje više nemaju kontakt sa izvornim značenjem.

Slika je ironični pejzaž nesvjesnog, u kojem se fragmenti umjetnikovih praslika sudaraju s potrošačkom estetikom, društvenom banalnošću i duhovnom prazninom,  kao slike  ispunjene  predstavama  koje su izgubile  suštinu (esenciju), ali postaju neki novi izmijenjeni (kreirani)  ambijenti.

Nužna i neophodna reakcija kolektivno nesvjesnog izražava se u arhetipski oblikovanim predstavama. Susret sa samim sobom, pre svega, znači susret sa sopstvenom Senkom. Senka svakako predstavlja tesnac, usku kapiju, čije neugodne teskobe ne može biti pošteđen onaj koji se spušta u duboki bunar. Da bi znao ko je čovek, međutim, mora da upozna samoga sebe, jer ono što dolazi posle smrti jeste jedno neočekivano bezgranično prostranstvo, puno neslućene neodređenosti, koje izgleda nije ni Unutra, ni Spolja, ni Gore, ni Dole, ni Moje, ni Tvoje, ni Dobro, ni Zlo. To je svet vode u kome sve živo neodređeno lebdi, gde počinje carstvo „simpatikusa“ duše sveg živog, gde sam ja nerazdvojno i ovo i ono, gde ja drugog u sebi doživljavam, a taj drugi kao Ja doživljava mene.

Kolektivno nesvesno je sve samo ne izdvojen  lični sistem, ono je sveobuhvatna, beskrajna, i prema svetu otvorena objektivnost. Tu sam objekat svih subjekata u potpunom preokretu moje obične svesti, gde sam uvek subjekat koji ima objekte. Tamo sam u najneposrednijoj povezanosti spojen sa svetom toliko da lako zaboravljam ko sam ja u stvari. Pravi izraz, da bi se označilo ovo stanje, jeste „u samom sebi izgubljen“. Taj svet, ili jedan svet, ako bi ga svest mogla sagledati, jeste Sopstvo. Zato čovek mora da zna o sebi ko on jeste.

Sliku Bojana Šumonje možemo posmatrati kao kadrove na filmu , gdje je uvijek u centru dešavanja neki junak koji se na kraju ipak uspijeva izboriti sa surovom realnošću budućeg svijeta. Radnja  na njegovim slikama smještena je u postapokaliptične, distopične  prostore  istarskih šuma, među divljim deponijama, koje su mu poznate.  Protagonisti njegovih slika  se bore protiv nametnutih negativnih autoriteta i tjeskobne stvarnosti.

Distopijske slike iz zadnjeg ciklusa, i izmještaju logiku stvarnog života. Istarske šume na njegovim slikama su umjetnikov unutrašnji  svijet. Na njima provlači tekstalni sloj, koji je interakcija između slike i objekta što je posmatra, a upravo oni dolaze iz pop kulture, iz reklama, i  stvaraju svakodnevne interakcije. U šumama  postavlja slova, poruke poput: ,,Fuck you men” ili ,,Oh god I miss You too”.   

Savremenom psihoanalitičaru mračna i duboko ukorenjena šuma simbolizuje područje nesvesnog. Strah od šume, kao i panične strahove, smatra Jung,  pobuđuje strah od otkrivanja nesvesnog.

Ljepota u slikarstvu Bojana Šumonje je u stvaralačkom činu,  u nepredvidljivosti umjetničkog  čina koji je fokusiran na unutrašnju dinamiku fascinacije svijetom senzacija, u kreativnoj slobodi i senzualnosti. Svaka slika nosi sa sobom element iznenađenja, što je čini živom, pulsirajućom, i u tom smislu uzbudljivost ne dolazi iz stvorene forme, već iz kreativnog  istraživanja, u kojem umjetnik dopušta slici da ga vodi u krajnji rezultat − sliku kao gotovi proizvod.

Autor pristupa slici s izrazitom analitičnošću crteža, svjetlosno-sjenčenih odnosa i pažljivo promišljenom kompozicijom.  Svaki segment slike je jasno organizovan i strukturiran, doveden do detalja. Promišljeno strukturira površine, gotovo kao da skenira prirodu. Crtež nosi centralnu ulogu, precizan je i uvjerljiv, a kroz njega  gradi materijalizaciju površina. Plastičnost i forma proizilaze iz odnosa svjetla i sjenke, ali i iz same fakture boje. Gledano iz profila, slika zadobija reljefnu, gotovo trodimenzionalnu prisutnost zahvaljujući slojevitom, ekspresivnom, a opet preciznom potezu kista. Boja je slojevite  fakture i  doprinosi utisku da se slika može "opipati pogledom". Površina je organizovana, strukturirana i dovedena do materijalizacije, osvijetljena i zasjenčena s promišljenim intenzitetom, uvijek u službi forme, priče i posmatračeve percepcije.  Materijalizovana atmosfera, jasno definisanog  prostora,  površine koja postaje nosilac vizuelne i taktilne informacije. Autor ostaje slobodan u gestu, ali nikada ne gubi kontrolu unutar crteža.

Umjetnik ispoljava hedonistički pristup slikarstvu. Bojene površine djeluju živo i dinamično, vibrantne, svjetlucave, gotovo eterične u svojoj izražajnosti.  Poseban šarm i duhovitost unosi kroz junake − figure koje ne samo da obogaćuju narativnu dimenziju slike, već i dodaju estetsku  svježinu i zaigranost.